🔥 Kalabalığı susturan bir düşüş, gözyaşlarına boğulmuş bir kavuşma ve deliliğe gömülmüş bir anne…

Hikayenin Derinliği:

Orhun, demir kapıyı kırarak Eylül’ün peşinden çatılara kadar koşarken zaman adeta donuyor. Onun yankılanan adımları, gecenin sessizliğinde bir savaş davulu gibi çalıyor. Eylül’ün yüreği korkuyla çırpınıyor, vicdanının ağırlığı her adımda daha da büyüyor. Çatının kenarı onun ayaklarının altından kayarken, tıpkı geçmişteki ihanetleri gibi onu da yüzüstü bırakıyor. Ve o an herkesin nefesini tuttuğu bir anda Eylül düşüyor.

Zaman yavaşlıyor. Eylül havada süzülüyor. Gözleri korkuyla açılmış, dudakları mühürlü. Ne bir itiraf, ne de bir pişmanlık sözü. Sadece sessizlik. Bu düşüş yalnızca bedensel değil; onun yalanlarının, ihanetlerinin, yaptığı tüm kötülüklerin de çöküşü. Yere çakıldığında, seyredenleri garip bir sükûnet sarıyor. Belki adalet, ama buruk bir adalet.

Orhun, çatıdan aşağı bakarken içinde tarifsiz bir öfke büyüyor. Çünkü Eylül’ün düşüşü ona asıl cevabı vermedi: Sahra nerede? Yumruklarını sıkarak göğe bakıyor. Aşağıda ise kalabalık Eylül’ün cansız bedeninin etrafında toplanıyor. Herkes fısıldaşırken, sokaklarda bir hayalet gibi dolaşan Suzan dikkatleri üzerine çekiyor.

Suzan artık geçmişin bir gölgesi. Giysileri yırtık, gözleri donuk, saçları darmadağın. Kendisiyle konuşuyor, deliliğin sınırında yürüyor. Geçmişteki günahları – yalanları, manipülasyonları, ihanetleri – onun ruhunu keskin bıçaklar gibi deliyor. Elif ona merhametle elini uzatsa da, Aziz’in soğuk duruşu yeni bir duvar örüyor.

Ama Aziz de içten içe parçalanıyor. Gecenin sessizliğinde, annesi Behiye, çocukluğu ve Suzan’ın ihanetleri aklına geliyor. Elif’in sözleri kulaklarında yankılanıyor: “Herkes ikinci bir şansı hak eder.” Ama gururu ve annesinin hatırası onu durduruyor.

Bu sırada Hira, hem Sahra hem Orhun için dualar ediyor. Orhun ise pes etmiyor. Eylül’ün eski notlarını, telefon kayıtlarını inceliyor. Ve sonunda bir ipucu buluyor: Issız bir depo. Kalbi çılgınca atarken içeri giriyor — Sahra orada. Zayıf, bitkin ama hayatta. Göz göze geldiklerinde Sahra, “Annem Hira” diye fısıldıyor. Bu, Orhun için yeterli. Onu kucaklayarak sabaha karşı dışarı çıkarıyor.

Hira dışarıda bekliyor. Sahra annesinin kollarına koşuyor. Anne-kız yere çökerken gözyaşları sel oluyor. “Şükürler olsun Allah’ım,” diyen Hira’nın sözleri tüm mahallede yankılanıyor.

Haber mahalleye yayılıyor. Suzan, bu mutlu kavuşmayı uzaktan izliyor — bir anne kucaklanırken, o dışlanmış. Elif son kez ona elini uzatıyor. Suzan geri çeviriyor. “Her şeyi sen mahvettin!” diye bağırıyor. Gözlerinde çılgınlık parlıyor. Aziz hemen Elif’in önüne geçiyor. Suzan ağlayarak bir sokağa dalıyor ve kayboluyor.

Günler geçerken mahalle hayatla doluyor. Elif ve Aziz’in düğünü konuşuluyor. Şarkılar, çiçekler, kahkahalar… Behiye sessizce ağlıyor. Oğlunun mutluluğu onun yaralarını iyileştiriyor.

Orhun, Hira ve Sahra artık bir aile. Orhun gözleriyle Sahra’yı koruyor, Hira kızına sıkı sıkıya sarılıyor, Sahra ise bahçede özgürce dans ediyor. Bu yalnızca bir hayatta kalma değil; bir yeniden doğuş.

Düğün günü geldiğinde, mahallede sevinç her köşeyi sarıyor. Çocuklar çiçek serpiyor, yaşlı kadınlar türkü söylüyor. Elif gelinliğinde bir peri gibi. Aziz’in gözleri hep onda. Behiye, gözyaşlarıyla alkışlıyor. Orhun, Hira ve Sahra kenarda el ele, kalpleri dolu dolu izliyorlar.

Ama Suzan hâlâ karanlıkta. Elinde eski bir mendil, gözlerinde boşluk. Elif’in merhameti bile onu kurtaramamış. Gururu onu geri adım attırmamış. Şimdi sessiz bir cezaya mahkûm, yalnızlığın içinde boğuluyor.

Yine de Elif onun için dua ediyor.

Bir fırtına gecesi, Suzan yeniden beliriyor. Yağmurun altında titreyerek Elif’in karşısına çıkıyor. “Lütfen, beni affet.” diyor. Ama sonra öfkeyle geri çekiliyor. “Her şeyi sen mahvettin!” Aziz hemen Elif’i korumaya alıyor. Suzan sokakta yere çöküyor. Mahalleli pencerelerden izliyor. Aziz, Elif’e sarılıyor: “Seni asla yalnız bırakmayacağım.”

Yeni günle birlikte mahalle yeniden canlanıyor. Çocuklar sokakları süslüyor, kadınlar tatlılar yapıyor. Elif ve Aziz kol kola yeni hayatlarına hazırlanıyor. Bahçede Orhun, Sahra’yla oynuyor. Hira gözyaşları içinde onları izliyor. Her an bir dua, her nefes bir umut.

Ve nihayet düğün başlıyor. Davullar, zurnalar, alkışlar… Aziz, Elif’i dansa kaldırıyor. “Sen benim mucizemsin,” diyor. Elif gözlerini kapatıyor, “Sen de benim kaderimsin.”

O an zaman duruyor.

Suzan, gölgelerden izliyor. Elinde mendil, gözlerinden yaşlar süzülüyor. Ama kimse ona dönüp bakmıyor. Dünya dönmeye devam ediyor. Suzan’ın sessizliği onun cezası. Yalnızlığı onun zindanı.

Gece olunca her evin ışığı yanıyor. Çocuklar gülüyor, yaşlılar hikâyeler anlatıyor. Aziz ve Elif geleceğe dair sözler fısıldıyor. Orhun, Hira ve Sahra sofrada bir araya gelip kahkahalarla yemek yiyor — bir aile yeniden doğuyor.

Final sahnesi: Suzan, harabe bir binanın önünde yalnız. Gözleri boşluğa dalmış. Mendili sımsıkı tutuyor. Düğün şarkıları uzaktan yankılanıyor — kaybettiklerinin yankısı gibi. Ama bu kaybı ona kader değil, kendi karanlığı getirdi.

Ve mesaj: Ne olursa olsun, sevgi, inanç ve affetmek daima kazanır. Geçmiş yaralar bırakır, ama yalnızca sevgi iyileştirir.

🟨 Link yorumlarda.